Dedem tam bir ''duman avcısı''ydı.Toplu taşıma aracında sigara içmek için ısrar eden bir adamı canından bezdirip inmek zorunda bıraktığını unutamam.Bu yüzden üniversiteyi ailemden uzakta okumama rağmen sigaraya hiç başlamadım.Başlamış olsaydım akciğer kanseri olana kadar bırakamazdım herhalde.
Hayatıma yeni bir yön vermem gereken yıllarda bir arkadaş grubuna katıldım;dedemin sevdiği,takdir ettiği insanlardı bunlar.Etrafımdan duyduğum aleyhte sözlere hiç kulak asmadım bu yüzden.Rabbime şükürler olsun,o yol beni bugünkü güzel hayatıma çıkardı.
Evlendiğim zaman kayınpederime ''kızımız bundan sonra size emanet''demeyi akıl eden tek insandı dedem.Nikah şahidim de o olmuştu zaten.
Yaklaşık iki ay önce öğrendim;evde düşüp fenalaşmış ve hastaneye kaldırılmıştı.O hastaneden çıkamayacağını biliyordum.Uzun süren yoğun bakım günleri geçen cumartesi sona erdi.Haberi aldığımda ne hissedeceğimi bilemedim.Hayat kendisi için çok zordu,zor başlayan hayatı yine zorluklarla nihayete eriyordu.22 yıldır yalnız yaşıyordu;rahmetli ninemin vefatından sonra''ben altının yerine nasıl bakır koyarım''diyerek evlenmeyi reddetmişti çünkü.Gecesi namaz gündüzü Kuran'la dolu 22 yıl geçti.Yalnızlıktan,hastalıklarından,bu dünyanın çirkinliklerinden kurtulduğu için mutluyum.Çok güzel ölmüş yıkadıkça güzelleşmiş cenazesi..Rabbimin iki zorluğu bir arada vermediğini biliyordum,bu sefer bizzat şahidi oldum.Kendim için üzülüyorum şimdi.Uzakta da olsa yaşıyordu,şartlar uygun oldukça gidip görüyordum.Bundan sonra gidince başında kocaman bir çam ağacı olan kabrini ziyaret edebileceğim sadece.Mekanın cennet olsun.Deli kızın seni hiç unutmayacak...